Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Τσαριτσάνη 2013: η ηλιθιότητα και το alter ego της



Ηλίθιοι με γυαλιά μαύρα, σφηνωμένοι σε μαύρα ρούχα, με το γνωστό ύφος του πορτιέρη και κραδαίνοντας ένα στεφάνι με δάφνες αντί για "λελουδικό", συνοδευόμενοι από θήλυ με πλατινέ μαλλί, πήγαν στην Τσαριτσάνη γιατί έμαθαν πως γίνεται μιά εκδήλωση για... κάτι Έλληνες. 

Εκεί όμως, βρήκαν το alter ego τους... χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιούν και να το γνωρίζουν αμφότεροι. Ασφαλώς ακολούθησε μια γελοία και οικτρή κατάσταση όπως ακριβώς αρμόζει στην μπανανιακή κοινωνία μας.
Τραγικές φιγούρες οι ιερείς και ίσως κάποιες κυρίες ή κύριοι, που απλά, με πίστη στον Θεό, ήθελαν να τελέσουν το τρισάγιο στην μνήμη των (ενδεχομένως συγγενών) πεσόντων Ελλήνων, εκτελεσμένων απ' τους Γερμανούς του τρίτου ράϊχ.

Ασφαλώς, οι πνευματικά ανάπηροι, πήγαν εκεί για να δώσουν το "κομματικό" παρόν της επιχείρησης του μιχαλολιάκου*, μη έχοντας ασφαλώς κανέναν ενδοιασμό για το ότι το έγκλημα τελέσθηκε από τους μέντορες της οργάνωσης. Ψιλά γράμματα. Το μικρονοϊκό μυαλό τους αρκείται στην φαντασίωση πως αντιπροσωπεύουν ένα... δυναμικό και Ελληνικό κόμμα. 'Eξ οὗ το ύφος και η αμφίεση. Δείκτης του πως αντιλαμβάνονται την πολιτική πειθώ και την Ελληνικότητα.

Το γελοίο όμως συναντά το οικτρό: Στο λογύδριο που εκφωνεί, μετά την τέλεση του τρισάγιου υπέρ των πεσόντων αγωνιστών κατά της Γερμανικής κατοχής, κάποιος απ' τους διοργανωτές, καταφέρεται λεκτικά εναντίων του Μεταξά (ή εν πάση περιπτώσει υπονοεί κάτι αρνητικό). Βέβαια, ο πολιτικά λοβοτομημένος διοργανωτής, ενώ ξέρει πως εκείνος που είπε το ΟΧΙ στον επερχόμενο ναζισμό είναι ο Μεταξάς, επιτρέπει στον εαυτό του να μην το ομολογεί και δεν ενοχλείται απ' αυτό. Γνωρίζει πως για αυτό το ΟΧΙ εκτελέστηκαν οι Τσαριτσανιώτες αλλά δεν το παραδέχεται. Έτσι είναι ο πολιτικά ταριχευμένος: Δεν ενοχλείται απ' το absurdum, το ψέμα και την φαυλότητα. Εκτός και άν, ο ίδιος ο εκφωνητής, ήθελε το ΝΑΙ. Γι' αυτό τα βάζει με τον Μεταξά. Ασφαλώς ένα τέτοιο λογύδριο θα έχει αναφορά και στην Χούντα. Αυτή, πάει με όλα, ανεξαιρέτως. Τίποτα για την αυτοθυσία των Ελλήνων. Τίποτα για την ανιδιοτέλεια και την ανδρεία. Ούτε λέξη για την Πατρίδα. Κομματικά ξύλινα λόγια που ανακατεύουν την χρυσή αυγή, τον Μεταξά, την χούντα, το φασισμό, όλα χύδην σε μια από μικροφώνου κομματική αδολεσχία, όπως αρμόζει μπροστά στα θλιβερά μνημεία... του Κόμματος.



Δίπλα στο μνημείο των πεσόντων το Κόμμα έστησε τα δικά του... μενίρ 



Σκέφτομαι πως ελέω χρυσής αυγής, ίσως προς το παρόν να βγαίνει η Εκκλησία από το κάδρο... όχι για πολύ όμως.

(*Αυτό το χρυσή αυγή... πολύ μου πάει προς το Χρυσές Δουλειές)





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου